Ναι μεν Καραϊβική αλλά όχι η ειδυλλιακή κατάσταση που φαντάζεσαι και αυτό γιατί αναφερόμαστε το νησί (lol) Σάντα Κρουζ, δύο ώρες από την βόρεια ακτογραμμή της Κολομβίας, που διεκδικεί το τίτλο του πιο πυκνοκατοικημένου σημείου στη γη.
Το μικροσκοπικό νησί στο αρχιπέλαγος του Σαν Μπερνάρδο με μέγεθος όσο δυο ποδοσφαιρικά γήπεδα έχει πληθυσμό 1200 ατόμων με 97 σπίτια να χωράνε μέσα σε αυτό το χώρο και πολλές φορές να φτάνουν σημεία τους στη θάλασσα. Δηλαδή ένα ασφυκτικό φαινόμενο. Ένα χάος ρε παιδί μου.
Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης είναι ότι σχεδόν το 70% των κατοίκων είναι ηλικίας περίπου, ως 24ετών! Με καθόλου μαγαζιά και υπηρεσίες αλλά με ένα κάτι σα ξενοδοχείο/εστιατόριο και δυο τρία σημεία πώλησης σουβενίρ συν τα ψαροκάικα το νησί έτσι δραστηριοποιείται οικονομικά. Ουσιαστικά το πιο συχνό φαινόμενο και ατραξιόν είναι τα συχνά πάρτυ που γίνονται και διαρκούν-χωρίς σταματημό-δυο ή τρεις νύχτες.
Η διασκέδαση για τα μικρά παιδιά είναι ένα μίνι γηπεδάκι ποδοσφαίρου, οι βουτιές (από το κρεβάτι τους) και η πρωινή διαδρομή για το σχολείο που βρίσκεται σε γειτονικό νησί.
Βασικά ότι χρειαστούν οι κάτοικοι τους το παρέχει το ναυτικό της Κολομβίας ειδάλλως πρέπει να μεταβούν στην ενδοχώρα ή σε κοντινά νησιά. Ακόμα και το νεκροταφείο είναι σε άλλο νησί. Καλά δε μιλάμε για συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης ενώ όταν βρέχει οι περισσότεροι συγκεντρώνονται με το μαγιό και το σαπούνι τους, στη μικρή-ο Θεός να την κάνει-πλατεία, με σκοπό να πλυθούν.
Κάποιοι πιο προνοητικοί αποφεύγουν την βαβούρα και γεμίζουν το κουβαδάκι τους και πάνε σε άλλη παραλία δηλαδή σε μια γωνία του νησιού.
Παρά την έλλειψη χώρου και την μη ύπαρξη αστυνομίας ή είδος φύλαξης, η εγκληματικότητα είναι ανύπαρκτη. Οι κάτοικοι ζουν αρμονικά και κάπως έτσι η ζωή προχωράει...
Το μικροσκοπικό νησί στο αρχιπέλαγος του Σαν Μπερνάρδο με μέγεθος όσο δυο ποδοσφαιρικά γήπεδα έχει πληθυσμό 1200 ατόμων με 97 σπίτια να χωράνε μέσα σε αυτό το χώρο και πολλές φορές να φτάνουν σημεία τους στη θάλασσα. Δηλαδή ένα ασφυκτικό φαινόμενο. Ένα χάος ρε παιδί μου.
Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης είναι ότι σχεδόν το 70% των κατοίκων είναι ηλικίας περίπου, ως 24ετών! Με καθόλου μαγαζιά και υπηρεσίες αλλά με ένα κάτι σα ξενοδοχείο/εστιατόριο και δυο τρία σημεία πώλησης σουβενίρ συν τα ψαροκάικα το νησί έτσι δραστηριοποιείται οικονομικά. Ουσιαστικά το πιο συχνό φαινόμενο και ατραξιόν είναι τα συχνά πάρτυ που γίνονται και διαρκούν-χωρίς σταματημό-δυο ή τρεις νύχτες.
Η διασκέδαση για τα μικρά παιδιά είναι ένα μίνι γηπεδάκι ποδοσφαίρου, οι βουτιές (από το κρεβάτι τους) και η πρωινή διαδρομή για το σχολείο που βρίσκεται σε γειτονικό νησί.
Βασικά ότι χρειαστούν οι κάτοικοι τους το παρέχει το ναυτικό της Κολομβίας ειδάλλως πρέπει να μεταβούν στην ενδοχώρα ή σε κοντινά νησιά. Ακόμα και το νεκροταφείο είναι σε άλλο νησί. Καλά δε μιλάμε για συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης ενώ όταν βρέχει οι περισσότεροι συγκεντρώνονται με το μαγιό και το σαπούνι τους, στη μικρή-ο Θεός να την κάνει-πλατεία, με σκοπό να πλυθούν.
Κάποιοι πιο προνοητικοί αποφεύγουν την βαβούρα και γεμίζουν το κουβαδάκι τους και πάνε σε άλλη παραλία δηλαδή σε μια γωνία του νησιού.
Παρά την έλλειψη χώρου και την μη ύπαρξη αστυνομίας ή είδος φύλαξης, η εγκληματικότητα είναι ανύπαρκτη. Οι κάτοικοι ζουν αρμονικά και κάπως έτσι η ζωή προχωράει...