Το 1713 η Αγγλία εγκαταλείπει την σύμμαχο της, Καταλονία στα χέρια των εχθρών της, Γαλλίας(σε αυτήν οι προηγούμενοι Ισπανοί μονάρχες είχαν αποδόσει την βόρεια Καταλονία) και Καστίλης. Η Βαρκελώνη κάηκε από άκρου εις άκρον ως το επισφράγισμα της απόλυτης υποταγής της στο Βασίλειο της Καστίλης όντας ισόβιο μέλος του νέου απολυταρχικού Ισπανικού κράτους.
Η συμμετοχή τους στην-χαλαρή-συνομοσπονδία κρατών, το κοινοβούλιο τους, η διαφορετική γλώσσα τους, η καταλανική θεωρία για μη αποστολή στρατού πέρα από την δική τους περιφέρεια, η δυνατή οικονομία τους και η εν γένει φιλοσοφία τους/στάση ζωής-έχοντας επιρροές από Ελλάδα λόγω αποικιών(Βαρκελώνη,Έλτσε κλπ)αφού οι ίδιοι θεωρούν ότι έχουν άμεση σχέση, όλα αυτά τερματίστηκαν οριστικά μετά την ήττα τους σε αυτήν την βίαιη σύγκρουση.
Η σπίθα άναψε πάλι το 1914 ώσπου έσβησε και πάλι βίαια το 1939 από το καθεστώς του Φράνκο. Η τελευταία εξέλιξη είναι γνωστή όπου εδώ και σχεδόν μια τετραετία με οργάνωση, η Καταλονία θέλει να βγάλει τον εαυτό της από το προβληματικό οικονομικά ισπανικό κράτος. Και το τελευταίο κομμάτι ίσως είναι το κλειδί και πέραν των γεγονότων της ιστορικής αναδρομής.
Σίγουρα υπάρχει αν όχι εθνικό υπόβαθρο τουλάχιστον τοπική διαφορετικότητα, καθώς δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η θρησκεία ή μάλλον η άλλη προσέγγιση του χριστιανισμού καθώς όλη η Καταλονία (και η Γαλλική) υπήρξε το έδαφος του κινήματος(κατά άλλων αίρεσης)των Καθαρών που αυτή και αν τερματίστηκε με εγκληματικό και άκρως δολοφονικό τρόπο από τους Καθολικούς Βασιλείς και τον Πάπα. Υποσημείωση σε όλα αυτά μπαίνει και η ίσως διαφορετική πολιτική ταυτότητα που ξεκινούσε από την αφηρημένη έννοια του όρου Καταλανός βασιλιάς, των φιλοδημοκρατικών κοινοβουλίων τους έως και την ακμή του αναρχικού κινήματος στη περιοχή. Μια περιοχή που ξεκάθαρα ήταν τόπος ιδεών σε αντίθεση με τη Μαδρίτη.
Όλα τα παραπάνω είναι καλά αλλά ο πρωταρχικός λόγος πάντα ακόμα και στις ύψιστες εθνικές επαναστάσεις είναι ο οικονομικός. Ανέκαθεν η περιοχή ήταν ευημερούσα λόγω εμπορίου ενώ στις ημέρες μας η ζώνη της Καταλονίας εν σύγκριση αρχικά με το υπόλοιπο Ισπανικό κράτος και μετέπειτα με πολλές χώρες της Ε.Ε. είναι άκρως προσοδοφόρα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους η ελίτ της περιοχής πλέον, θέλει όλον τον πλούτο να τον διαχειρίζεται εκείνη χωρίς να δίνει λόγο στη Μαδρίτη και προπάντων χωρίς να πληρώνει δυσανάλογους φόρους στον ισπανικό... κουβά και παράλληλα να μένει πίσω στις υποδομές. Μόνο της όπλο ο κόσμος(που ναι η πλειοψηφία του θέλει την ανεξαρτησία) αλλά ταυτόχρονα αντιμέτωπη με ολόκληρη την Ευρώπη που δεν θέλει με τίποτα να ανοίξει τον ασκό των κρατιδίων.
Ο δρόμος ανηφορικός και σε αυτό δεν βοήθησε η Σκωτία που προτίμησε την οικονομική άνεση και συνοχή του Ηνωμένου Βασιλείου από τυχόν περιπέτειες.
Μένει το επόμενο βήμα αν και σε αυτή τη περίπτωση όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο πολύ έδαφος κερδίζει η "τιμωρία" της Ισπανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής άρνησης με αποτέλεσμα το θέμα στη σύγχρονη εποχή να καταλαγιάζει μέχρι την επόμενη φορά.
Η συμμετοχή τους στην-χαλαρή-συνομοσπονδία κρατών, το κοινοβούλιο τους, η διαφορετική γλώσσα τους, η καταλανική θεωρία για μη αποστολή στρατού πέρα από την δική τους περιφέρεια, η δυνατή οικονομία τους και η εν γένει φιλοσοφία τους/στάση ζωής-έχοντας επιρροές από Ελλάδα λόγω αποικιών(Βαρκελώνη,Έλτσε κλπ)αφού οι ίδιοι θεωρούν ότι έχουν άμεση σχέση, όλα αυτά τερματίστηκαν οριστικά μετά την ήττα τους σε αυτήν την βίαιη σύγκρουση.
Η σπίθα άναψε πάλι το 1914 ώσπου έσβησε και πάλι βίαια το 1939 από το καθεστώς του Φράνκο. Η τελευταία εξέλιξη είναι γνωστή όπου εδώ και σχεδόν μια τετραετία με οργάνωση, η Καταλονία θέλει να βγάλει τον εαυτό της από το προβληματικό οικονομικά ισπανικό κράτος. Και το τελευταίο κομμάτι ίσως είναι το κλειδί και πέραν των γεγονότων της ιστορικής αναδρομής.
Σίγουρα υπάρχει αν όχι εθνικό υπόβαθρο τουλάχιστον τοπική διαφορετικότητα, καθώς δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η θρησκεία ή μάλλον η άλλη προσέγγιση του χριστιανισμού καθώς όλη η Καταλονία (και η Γαλλική) υπήρξε το έδαφος του κινήματος(κατά άλλων αίρεσης)των Καθαρών που αυτή και αν τερματίστηκε με εγκληματικό και άκρως δολοφονικό τρόπο από τους Καθολικούς Βασιλείς και τον Πάπα. Υποσημείωση σε όλα αυτά μπαίνει και η ίσως διαφορετική πολιτική ταυτότητα που ξεκινούσε από την αφηρημένη έννοια του όρου Καταλανός βασιλιάς, των φιλοδημοκρατικών κοινοβουλίων τους έως και την ακμή του αναρχικού κινήματος στη περιοχή. Μια περιοχή που ξεκάθαρα ήταν τόπος ιδεών σε αντίθεση με τη Μαδρίτη.
Όλα τα παραπάνω είναι καλά αλλά ο πρωταρχικός λόγος πάντα ακόμα και στις ύψιστες εθνικές επαναστάσεις είναι ο οικονομικός. Ανέκαθεν η περιοχή ήταν ευημερούσα λόγω εμπορίου ενώ στις ημέρες μας η ζώνη της Καταλονίας εν σύγκριση αρχικά με το υπόλοιπο Ισπανικό κράτος και μετέπειτα με πολλές χώρες της Ε.Ε. είναι άκρως προσοδοφόρα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους η ελίτ της περιοχής πλέον, θέλει όλον τον πλούτο να τον διαχειρίζεται εκείνη χωρίς να δίνει λόγο στη Μαδρίτη και προπάντων χωρίς να πληρώνει δυσανάλογους φόρους στον ισπανικό... κουβά και παράλληλα να μένει πίσω στις υποδομές. Μόνο της όπλο ο κόσμος(που ναι η πλειοψηφία του θέλει την ανεξαρτησία) αλλά ταυτόχρονα αντιμέτωπη με ολόκληρη την Ευρώπη που δεν θέλει με τίποτα να ανοίξει τον ασκό των κρατιδίων.
Ο δρόμος ανηφορικός και σε αυτό δεν βοήθησε η Σκωτία που προτίμησε την οικονομική άνεση και συνοχή του Ηνωμένου Βασιλείου από τυχόν περιπέτειες.
Μένει το επόμενο βήμα αν και σε αυτή τη περίπτωση όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο πολύ έδαφος κερδίζει η "τιμωρία" της Ισπανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής άρνησης με αποτέλεσμα το θέμα στη σύγχρονη εποχή να καταλαγιάζει μέχρι την επόμενη φορά.